Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητας: Τι είναι και πώς αντιμετωπίζεται;

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) είναι μια από τις πιο συχνές νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής αλλά και της εφηβικής ηλικίας. Εμφανίζεται σε ποσοστό 5-7% των μαθητών, ενώ είναι 4 φορές συχνότερη στα αγόρια απ’ ότι στα κορίτσια. Τα βασικά συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι η διάσπαση προσοχής (απροσεξία), η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα. 

Ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που επικρατούν στο κάθε παιδί, μπορούμε να διακρίνουμε τους ακόλουθους 3 τύπους ΔΕΠΥ: 

1. ΔΕΠΥ - τύπος απροσεξίας (συναντάται κυρίως σε παιδιά σχολικής ηλικίας) με κυριότερα χαρακτηριστικά: τη δυσκολία στη συγκέντρωση, την έλλειψη οργάνωσης και τη δυσκολία να ακολουθήσει οδηγίες. Επίσης, ο μαθητής μ’ αυτόν τον τύπο ΔΕΠΥ ξεχνά συχνά σχολικές εργασίες, χάνει πράγματα και κάνει λάθη απροσεξίας. 

2. ΔΕΠΥ - τύπος παρορμητικότητας / υπερκινητικότητας (εκδηλώνεται συνήθως σε παιδιά μικρότερης ηλικίας) που διακρίνεται κυρίως από τη δυσκολία του παιδιού να παραμείνει καθισμένος-η, να ακολουθήσει κανόνες σε ένα παιχνίδι, να απαντήσει αφού ολοκληρωθεί η ερώτηση. Αντιθέτως, το παιδί μ’αυτόν τον τύπο ΔΕΠΥ έχει την τάση να μιλάει συνεχώς και πειράζει τους άλλους 

3. ΔΕΠΥ - συνδυασμένος τύπος, ο οποίος εμφανίζεται σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας και εκδηλώνεται με ένα συνδυασμό χαρακτηριστικών απροσεξίας, παρορμητικότητας και υπερκινητικότητας. 

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε πως προκειμένου ένα παιδί να διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, θα πρέπει να συντρέχουν οι παρακάτω παράγοντες: 

•τα συμπτώματα να έχουν εμφανιστεί πριν από την ηλικία των 7 χρόνων 

•να έχουν διάρκεια τουλάχιστον 6 μήνες 

•να εκδηλώνονται τόσο στο σπίτι, όσο και στο σχολείο

 •να προκαλούν δυσκολίες στη σχολική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού και φυσικά

 •να μη συνυπάρχει κάποια ιατρική ή ψυχική διαταραχή που θα μπορούσε να εκδηλώσει και τέτοιου είδους συμπτώματα 

Εφόσον λοιπόν γίνει η διάγνωση από εξειδικευμένη παιδοψυχιατρική διεπιστημονική ομάδα, ακολουθεί ο θεραπευτικός σχεδιασμός ο οποίος θα πρέπει να είναι εξατομικευμένος και να λαμβάνει υπ’ όψιν το συγκεκριμένο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον του παιδιού. Ενδεικτικά, οι θεραπευτικές παρεμβάσεις μπορούν να περιλαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή, συμβουλευτική γονέων, ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα καθώς και συνεργασία ειδικών θεραπευτών γονέων και εκπαιδευτικών 

Φαιδώρα Ρίζου Ειδική Παιδαγωγός , ΜΑ www.eidikipaidagwgos.blogspot.com