Στην αρχή είναι η θλίψη, το σοκ, η άρνηση ακόμα και η απόγνωση των γονιών που ακολουθεί τη διάγνωση μια σοβαρής μαθησιακής δυσκολίας ή μιας αναπτυξιακής διαταραχής του παιδιού τους. Εξάλλου, η μόρφωση και η παιδεία των γονέων, η ποιότητα της μεταξύ τους σχέσης,η στήριξη από το οικείο περιβάλλον τους και φυσικά ο βαθμός και η φύση της δυσκολίας του παιδιού τους, επηρεάζουν την αρχική αντίδραση τους και διαμορφώνουν τη μετέπειτα στάση τους στην αντιμετώπιση των νέων δεδομένων.
Στο σημείο αυτό, πολύ μεγάλης σημασίας είναι οι γονείς να παραμείνουν ενωμένοι ώστε να αντιμετωπίσουν όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται τη συχνά απαιτητική και δύσκολη καθημερινότητα. Παρ' όλ' αυτά, παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν είναι σπάνιο να μεγαλώνουν με έναν από τους δυο γονείς, καθώς η αποδοχή του "διαφορετικού παιδιού" είναι για κάποιους δυσβάσταχτη. Αποτέλεσμα αυτού είναι, αφενός το παιδί να μεγαλώνει στερούμενο την πατρική ή τη μητρική παρουσία, ενώ ο γονέας που μένει με το παιδί να αναλαμβάνει εξ' ολοκλήρου την ευθύνη της φροντίδας και ανατροφής του.
Η πραγματικότητα όμως δείχνει πως, όσο πιο γρήγορα οι γονείς δεχτούν τη διαφορετικότητα του παιδιού τους και αντιμετωπίσουν από κοινού τα ζητήματα ανατροφής και εκπαίδευσής του, τόσο λιγότερες θα είναι οι εντάσεις και οι ματαιώσεις που θα βιώσουν. Παράλληλα, αυξάνονται οι πιθανότητες να ζήσουν μια ζωή περισσότερο ισορροπημένη και συνειδητοποιημένη σε σχέση με τους γονείς που δυσκολεύονται να αποδεχτούν ή δεν αποδέχονται ποτέ τη διαφορετικότητα του παιδιού τους.
Φ. Ρίζου
Ειδική Παιδαγωγός, ΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου