"Η Μαρία Μοντεσσόρι (1870-1952)
ήταν Ιταλίδα παιδαγωγός, η οποία επινόησε τη μοντεσσοριανή μέθοδο εκπαίδευσης, που αποτέλεσε πρωτοπορία για την εποχή της και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, που ονομάζονται "μοντεσσοριανά" ή "μοντεσσοριανές σχολές".
Έφτιαξε παιδαγωγικό υλικό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παιδιού για όλα τα μαθήματα, θετικά και θεωρητικά, και δημιούργησε μόνη της εποπτικά μέσα διδασκαλίας και παιδαγωγικό υλικό, για να γίνονται, μέσω των αισθήσεων, κατανοητά τα μαθήματα του σχολείου.
Σύμφωνα με τη μέθοδό της, οι ηλικίες 0 - 6 ετών είναι καταλυτικές για την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια του παιδιού, αφού μόνο με τις αισθήσεις του, προσπαθεί να γνωρίσει τον κόσμο του και να οργανώσει σωστά τη νόησή του. Μετά τα 6 χρόνια, οι ειδικές αυτές ευαισθησίες χάνονται και πρέπει να παλέψει για να κατακτήσει ό,τι δεν κατέκτησε πριν, π.χ. παλεύει σε μεγαλύτερη ηλικία για να μάθει ο ενήλικας μια ξένη γλώσσα, ενώ στα 2 - 3 χρόνια του έμαθε τη μητρική του, χωρίς να το καταλάβει.
Μάλιστα, πρόσφατες ψυχολογικές μελέτες επαλήθευσαν τη θεωρία της Δρ. Μοντεσσόρι. Ο Δρ. Benjamin S. Bloom του Πανεπιστημίου του Σικάγο, έγραψε ότι «από τη σύλληψη έως την ηλικία των τεσσάρων ετών, το άτομο αναπτύσσει το 50% της ενήλικης νοημοσύνης του: από την ηλικία των τεσσάρων έως οκτώ αναπτύσσει άλλο ένα 30%...Αυτό δείχνει πόσο γρήγορα είναι η ανάπτυξη της νοημοσύνης στα πρώτα χρόνια του.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν τα μοντεσσοριανά σχολεία για τη μέθοδο αυτή, «η κίνηση - για παράδειγμα - είναι βιολογική ανάγκη του παιδιού σε όλη τη διάρκεια της ανάπτυξής του και ιδιαίτερα στα πρώτα του χρόνια. Εμποδίζουμε το παιδί να προχωρήσει σωστά, όταν το μεταφέρουμε με το καρότσι ή στην αγκαλιά μας ή με άλλο ρυθμό από το δικό του, γιατί δεν αφήνουμε να δυναμώσουν οι μύες του και να ασκηθεί στην ισορροπία στην ώρα του. Το εμποδίζουμε, όταν κανονίζουμε εμείς την ποσότητα και το ρυθμό του στο φαγητό, γιατί δημιουργούμε δυσπεψία και αηδία με την καταπίεση, με συνέπεια την αντιπάθεια για το φαγητό. Το εμποδίζουμε να μιλήσει σωστά, όταν επαναλαμβάνουμε τις ατελείς λέξεις και φράσεις του ή γελάμε με τις κακές λέξεις που πιθανόν να πει. Εμποδίζουμε το παιδί που δεν το αφήνουμε να φάει, να πλυθεί, να χτενιστεί μόνο του, επειδή αργεί ή δεν τα κάνει σωστά, γιατί, αντιμετωπίζοντάς το έτσι, δεν του δίνουμε την ευκαιρία να ασκηθεί την ώρα που πρέπει, ώστε να γίνει ικανό και ανεξάρτητο, με αποτέλεσμα να συνηθίσει να το εξυπηρετούν. Μετά το λέμε τεμπέλικο και αδιάφορο, εμείς, οι υπαίτιοι γι' αυτό. Με την επέμβασή μας, για να του υποδείξουμε τον τρόπο που θα ακολουθήσει στην απασχόλησή του, διακόπτουμε τον ειρμό της σκέψης του και αναστέλλουμε τη συγκέντρωσή του. Έτσι έχουμε το "σκόρπιο" παιδί που δεν τελειώνει καμιά δουλειά. Κάνει συνεχώς ερωτήσεις, χωρίς να προσέχει την απάντηση.»
Η Δρ Μαρία Μοντεσσόρι δεν επενέβαινε, όταν οι μαθητές της έκαναν κάτι λάθος, αλλά, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες, τα παιδιά αποκτούσαν τη δυνατότητα να ανακαλύπτουν και να μαθαίνουν μέσω της πρακτικής. Δεν τα τιμωρούσε για ανάρμοστη συμπεριφορά, αλλά τους μάθαινε πώς να συμπεριφέρονται σωστά. Πίστευε ότι τα παιδιά έπρεπε να έχουν την δυνατότητα να διαλέγουν τις ασχολίες τους, ενώ παράλληλα τα μάθαινε πόσο σημαντικό ήταν να μην ενοχλούν άλλα παιδιά που δούλευαν.
Οι μαθητές αυτοί έγιναν πειθαρχημένοι, αυτόνομοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης και ο απόλυτος σεβασμός απέναντι στην προσωπικότητα του παιδιού, είναι τα βασικά και πιο σημαντικά στοιχεία της Μοντεσσοριανής εκπαίδευσης, αφού θεωρεί ότι ο καλύτερος δάσκαλος είναι ο εαυτός μας"
Πηγή: www.mother.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου