Τι θέλουν "τα πρωτάκια" από μας;

Το στομάχι σου "κάνει πεταλούδες",δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς το βράδυ,είσαι ενθουσιασμένος και ανυπόμονος! Έχεις ακούσει τόσα πολλά για το σχολείο,το δημοτικό,την πρώτη δημοτικού!..

Απ' τη μαμά και τον μπαμπά, τη θεία και τη μεγάλη σου ξαδέρφη. Απ' τον φίλο σου στη γειτονιά που φέτος θα πάει τρίτη δημοτικού και τον περιπτερά που έχει μια κόρη που θα είναι κι εκείνη φέτος "πρωτάκι". Μαθήματα, θρανία, συμμαθητές,αυλή,διάλειμμα,δάσκαλος,τετράδια,κασετίνα,πίνακας,βιβλία..ουφ!

Κάπως έτσι θα μπορούσε να σκέφτεται και να αισθάνεται ένα "πρωτάκι" ένα βράδυ σαν το σημερινό, παραμονή της ημέρας έναρξης των σχολείων. Πραγματικά, η στιγμή που θα πάει ένα παιδί για πρώτη φορά σχολείο είναι ένα βίωμα πρωτόγνωρο και σημαντικό για το ίδιο αλλά και για όλη την οικογένεια. Αλλαγή καθημερινότητας,προτεραιοτήτων,νέες φιλίες αλλά και υποχρεώσεις..Θέλουμε και περιμένουμε πολλά απ' το νέο μαθητή μας..

Τι είν 'αυτό που θα ήθελε όμως ένα "πρωτάκι" από μας, τους γονείς και τους δασκάλους του;

• παρουσία: φυσική αλλά και νοητική,να 'μαστε εκεί για το παιδί, διαθέσιμοι και ανοιχτοί να μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, τις αγωνίες και τις φοβίες του, τον ενθουσιασμό και τις επιτυχίες του. Ο χρόνος για επικοινωνία ίσως κάποιες φορές να 'ναι δυσεύρετος, μέσα στην απαιτητική καθημερινότητα, είναι ωστόσο πολύ σημαντικός και απαραίτητος, για όλα τα παιδιά, ιδίως για ένα παιδί που ξεκινάει τη σχολική του σταδιοδρομία.

• κατανόηση: ο πρώτος καιρός είναι περίοδος προσαρμογής, δεν είναι ρεαλιστικό και δίκαιο να περιμένουμε απ' τον μικρό μαθητή μας η προσαρμογή στη σχολική πραγματικότητα να είναι άμεση και ανώδυνη. Κάποιες φορές θα στεναχωρηθεί που δυσκολεύεται σ' ένα μάθημα ή θ' αρνηθεί να κάνει τις ασκήσεις για το σπίτι γιατί είναι κουρασμένο.Ο ρόλος μας είναι, σεβόμενοι το ρυθμό, τις ανάγκες και τις δυνατότητές του, να δείχνουμε την κατανόησή μας βοηθώντας το και ενθαρρύνοντάς το παράλληλα να προχωρήσει.

•  ενθάρρυνση: όπως το μωρό που προσπαθώντας να περπατήσει πέφτει και ξανασηκώνεται ξανα και ξανα υπακούονας την εσωτερική του βιολογική παρόρμηση αλλά παίρνοντας δύναμη και από το ενθουσιώδες και ενθαρρυντικό βλέμμα και την προτροπή της μητέρας του, έτσι κι ο μαθητής θέλει, ιδίως στα πρώτα του σχολικά βήματα την ενθάρρυνση,την επιβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά, πως θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο νέα του ρόλο,βήμα βήμα, πως θα 'μαστε δίπλα του.

• υπομονή: η σχολική ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου. Ας προσπαθήσουμε να μη προβάλλουμε τα άγχη και τις αγωνίες μας στα παιδιά σχετικά με τη μαθησιακή τους εξέλιξη.Κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό και τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να έχουν και να επιδεικνύουν σημαντικά αποθέματα υπομονής αναφορικά με την κατανόηση και αφομοίωση μια νέας γνώσης, με την κατάκτηση της δεξιότητας της συγκέντρωσης της προσοχής και άλλα.

                             ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!